Bloedhekel heb ik aan stempels, iedereen heeft gewoon zijn eigen handleiding en de ene handleiding is gewoon wat uitgebreider dan de andere. Ik heb geen #dyslexie, maar ik ben wel #dyslectisch. Is het een stempel? Jazeker, en die kreeg ik dan pas vlak voor het laatste examen van mijn postdoctorale opleiding. Wat een timing! Jarenlang heb ik mijzelf ezelsbruggen moeten aanleren en een stapje harder moeten zetten. Op je eigen niveau onderwijs volgen zat er dan ook niet in, maar de aanhouder wint dus dat is allemaal succesvol afgerond. Het duurde gewoon wat langer.
De juf van mijn dochter bestempeld anno 2019 daardoor mij als een “neurologische afwijking”, maar stelt mij gerust met de wetenschap dat er zelfs #dyslectici naar het HBO gaan. Dus zorgen hoef ik mij niet te maken over mijn dochter (die de stempel niet heeft gekregen). In mijn ogen heeft juf ook een afwijking omdat ze niet de route door Parijs kan onthouden nadat je er een keer gereden bent, want dat is mijn “normaal”. Laten we het zo stellen, juf en ik zien de wereld anders.
In mijn werk als IT risk manager bij Durf it (www.durfit.nl) werk ik samen met en in veel verschillende teams. In een succesvol team heb je allerlei verschillende type mensen (tegenwoordig heet dat verschillende kleuren). Mijn rol is daar vrij duidelijk in. De door juf bestempelde neurologische afwijking zorgt er namelijk voor dat ik meer op mijn rechterhersenhelft dan mijn linker leun. Terwijl de meeste mensen dat andersom doen. De rechterhelft is goed in het de grootschalige verwerking van informatie, de linkerhelft is gespecialiseerd in fijnmazige verwerking. Zo is iemand met een sterke rechterhersenhelft in het project goed in het overzien van het geheel, en degene met sterk linkerhersenhelft is goed in de details.
Daarom is het op een project handig als ik veel gebruik maak van dat ruimtelijke inzicht, verrassende verbanden en creativiteit die in de rechterhersenhelft zit. Zo was ik jaren geleden op een project in Londen: allemaal techneuten die druk tegen elkaar aan praten over enorm veel details. Probleem was dat we a) moesten werken naar een concreet antwoord voor onze klant en b) het in een rapport verwoord moest worden. Om al die informatie te verwerken teken ik snel terwijl zij praten een schema uit op het bord met de samenvatting van hun gesprek. Ik groepeer hun details, leg de verbanden en logische volgorde in een plaatje vast. Zodra de bevestiging kwam dat ik het goed begreep was het een kwestie van hoofdstuknummers er aan koppelen en daar hadden we het skelet van het rapport. De jongens gaan de details uitschrijven en ik hou de hoofdlijnen, verbanden en logica bij elkaar. Super oplossing, op tijd en tevreden retourvlucht gehaald. Tijdens het volgende project op dat kantoor hield iedereen op met praten zodra ik bij het bord ging staan: “Irma, vertel maar hoe we dit nu gaan doen!”. Wat een ander met woorden kan, kan ik in beelden.
Automatiseren van woorden is hetgeen wat niet bij mij sterk ontwikkeld is, het kenmerkende van dyslectici. Ik lees op de snelheid van een brugklasser en alle woorden die ik schrijf moet ik drie keer teruglezen om te zien of alle ezelsbruggetjes voor spelling goed zijn toegepast. Laat staan of de tekst zegt wat ik bedoel. Voor je het weet krijg ik feedback op spelling en niet op inhoud. Want daar gaat het om.
Wordt iets echt ingewikkeld, dan maak ik een schema of tekening. Daar kan ik uren over praten en maakt complexe materie begrijpelijk, daar waar ik goed in ben. Een CFO waar ik vaak mee samenwerk kan soms op onverwachte momenten bellen met een prangende vraag: “Irma, waar is het plaatje ook al weer? Ik heb morgen een meeting en moet onze oplossing weer uitleggen”. De teksten daarover worden continu aangepast, het plaatje blijft vrijwel constant.
Bij accountantskantoor @EY is een begin gemaakt aan diversiteit in hun teams onder andere met dyslecten. Het bedrijf publiceerde het rapport 'The value of dyslexia' (https://www.ey.com/Publication/vwLUAssets/EY-The-value-of-dyslexia/$FILE/EY-The-value-of-dyslexia.pdf ) met als conclusie dat dyslecten 'een sterke cognitieve flexibiliteit hebben, sterk zijn in visualiseren en vaak goed zijn in het oplossen van complexe problemen. Ze kunnen waardevolle medewerkers zijn die de vierde industriële revolutie omarmen.' Hun sollicitatieprocedure is dan ook aangepast hierop. Jammer dat pas 3% van de samenleving dyslexie als iets positiefs ziet.
Ik maak dankbaar gebruik van mijn rechterhersenhelft. Voor mij niet zoeken naar de weg of creatieve oplossing voor complexe materie. Erg handig binnen het vakgebied security, want er zijn weinig vakgebieden die zo snel ontwikkelen en zoveel technieken omvatten. En dat ik dan gebruik moet maken van snel-lees-technieken en moet vragen of mijn stukken nagelezen worden door mensen die wel de weg kwijtraken neem ik er voor lief bij. We zijn er op de wereld voor elkaar voor elkaar, ieder met zijn eigen handleiding, nietwaar? “Elk nadeel heeft zijn voordeel”, zou Cruijff gezegd hebben (die overigens rechtsbenig was maar met speciale techniek rechts ook 'links' kon trappen).
